Reinout van den Bergh | The Miners from Beringen

Thousands of miners lived in the mine housing estate in Beringen in Belgian-Limburg. The mine permeated the estate. The word “mine” was mentioned on street nameplates, café windows and on the church wall. From the start of the 20th century, every day thousands of miners extracted coal from the ground. Daily they exchanged daylight for dark mine shafts. In their spare time they got together during sporting events and in the theatre, church, mosque and the café.

Here, Reinout van den Bergh took his photographs in 1981. With his camera he was part of the community. He joined the miners into the bathing rooms and into their homes and followed them underground. He zoomed in on their black stained faces, recorded their daily rituals and photographed the dangerous work with which they earned their bread.

For a while he lived above the Turkish café Vatan (which means “home”). During his stay he made friends for life. Reinout became intrigued by the hierarchical structure within the mining estate, as well as by the fact that life and work went hand in hand there. One of the places where the ontradictions were most obvious was the main entrance of the mine: across from Café Modern and adjacent to the park where the director lived in his luxurious villa.

On the 28th of October 1989, 25 years ago, the mine closed forever.

Vele duizenden mijnwerkers woonden in de mijncité in het Belgisch-Limburgse Beringen. De mijncité was doordrongen van de mijn. De vermelding ‘mijn’ stond op straatnaamborden, caféruiten en de gevel van de kerk. Sinds het begin van de twintigste eeuw hakten dagelijks duizenden mijnwerkers er de steenkool uit de grond. Elke dag verruilden zij het daglicht voor de donkere mijnschacht. In hun vrije tijd kwamen zij samen tijdens sportevenementen en in het theater, de kerk, gebedshuizen en op café.

Reinout van den Bergh fotografeerde hier in 1981. Met zijn camera maakte hij deel uit van de gemeenschap. Hij ging met de mijnwerkers mee in de badzaal, naar huis en volgde hen onder de grond. Hij zoomde in op hun zwartgevlekte gezichten, legde hun dagelijkse rituelen vast en fotografeerde het gevaarlijke werk waarmee zij hun brood verdienden.

Zo woonde hij een tijd boven het Turkse café Vatan (wat ‘thuis’ betekent). In die periode sloot hij vriendschappen voor het leven. In de cité raakte Reinout geïntrigeerd door de hiërarchische structuur die daar bestond, en door het feit dat wonen en werken daar hand in hand gingen. Een plek waar de tegenstellingen goed duidelijk waren, was de hoofdingang van de mijn. Die lag recht tegenover café Modern en grensde aan de parktuin, waar de directeur in zijn luxe villa woonde.

Op 28 oktober 1989, 25 jaar geleden, sloot de mijn voorgoed.